Η αρχή της «Δομημένης Αναβλητικότητας» έχει γίνει η βάση για ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης χρόνου. Όλα ξεκίνησαν από το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε από τον John Perry, καθηγητή φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Stanford των ΗΠΑ, το οποίο οποίο παρατίθεται σε μετάφραση και επιμέλεια στα Ελληνικά από την Stratos’ Sphere:
Ο συγγραφέας, ενώ αποφεύγει κάποια σημαντική εργασία
Είχα σκοπό να γράψω αυτό το δοκίμιο εδώ και μήνες. Πώς και ξεκίνησα να το γράφω τώρα; Μήπως επειδή επιτέλους βρήκα ελεύθερο χρόνο; Λάθος. Έχω γραπτά να βαθμολογήσω, παραγγελίες βιβλίων να συμπληρώσω, μια πρόταση του Εθνικού Κέντρου Έρευνας να αξιολογήσω, πτυχιακές να διαβάσω.
Δουλεύω πάνω στο παρόν δοκίμιο, επειδή είναι ένας τρόπος να μην κάνω όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Αυτή είναι η ουσία της παραγωγικής αναβλητικότητας, μιας στρατηγικά δομημένης αναβλητικότητας, η οποία έχω ανακαλύψει ότι έχει λαμπρά αποτελέσματα, μετατρέποντας αμετανόητα αναβλητικούς τύπους σε ανθρώπους που πετυχαίνουν αποτελέσματα και οι οποίοι απολαμβάνουν το θαυμασμό και το σεβασμό των συνανθρώπων και των συνεργατών τους για τα επιτεύγματα και για την τόσο καλή αξιοποίηση του χρόνου τους.
Όλοι οι αναβλητικοί άνθρωποι αναβάλλουν τα πράγματα που έχουν να κάνουν. Η δομημένη αναβλητικότητα είναι η τέχνη του να κάνεις αυτή την κακή τακτική να δουλέψει υπέρ σου. Η βασική ιδέα είναι ότι αναβλητικότητα δε σημαίνει απαραιτήτως αδράνεια. Οι αναβλητικοί πολύ σπανίως απλά κάθονται και δεν κάνουν απολύτως τίποτα· αντιθέτως, τις πιο πολλές φορές γεμίζουν το χρόνο τους με ασχολίες που είναι οριακά χρήσιμες, όπως η κηπουρική ή το να ξύνουν μολύβια ή το να φτιάχνουν διαγράμματα σχετικά με το πώς θα αναδιοργανώσουν το αρχείο τους μόλις βρουν την ευκαιρία να το κάνουν.
Γιατί ασχολείται ο αναβλητικός με τέτοια πράγματα; Επειδή είναι ένας τρόπος να αποφύγει να ασχοληθεί με κάτι σημαντικότερο. Προσέξτε όμως. Εάν η μόνη δουλειά που θα είχε μείνει για να κάνει ένας αναβλητικός ήταν όντως το να ξύσει μερικά μολύβια, τότε καμμιά δύναμη στον πλανήτη δεν θα μπορούσε να τον κάνει να ασχοληθεί με αυτό. Ωστόσο, προτείνω τη αρχή ότι ο αναβλητικός δύναται να παρακινηθεί να κάνει σημαντικά πράγματα και μάλιστα στην ώρα τους, αρκεί αυτά τα πράγματα να είναι ένας τρόπος για να μην ασχοληθεί με κάτι που θα ήταν ακόμα σημαντικότερο.
«Δομημένη αναβλητικότητα» είναι η διαδικασία του να διαμορφώνει κανείς τη δομή στις προτεραιότητες των εργασιών που έχει να κάνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκμεταλλεύεται την παραπάνω αρχή. Η λίστα των δουλειών που έχει να κάνει κάποιος, θα πρέπει να ταξιθετείται ανά σημαντικότητα. Υποχρεώσεις ή εργασίες που φαίνονται πιο επείγουσες και σημαντικές μπαίνουν στην κορυφή. Το «κόλπο» είναι ότι εργασίες που αξίζουν και είναι χρήσιμες δεν υπάρχουν μόνο στην κορυφή της λίστας, αλλά και πιο κάτω.
Επομένως, αν και ολοκληρώνοντας κανείς τέτοιου είδους «μεσαίας σημαντικότητας» εργασίες εξακολουθεί να πέφτει στο γνωστό μοτίβο της αναβλητικότητας (αφού αποφεύγει έτσι να κάνει πράγματα πιο «μεγάλης σημαντικότητας»), από την άλλη πλευρά, με την κατάλληλη κατάταξη και οργάνωση των υπολοίπων εργασιών, ένας αναβλητικός μετατρέπεται σε χρήσιμο και παραγωγικό πολίτη (ολοκληρώνοντας συνεχώς νέες «μεσαίας σημαντικότητας» εργασίες). Ακόμα ακόμα, με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε ένας εξαιρετικά αναβλητικός άνθρωπος να αποκτήσει (όπως εγώ για παράδειγμα) τη φήμη του ανθρώπου που «βγάζει πολλή δουλειά».
Οι ιδανικότερες συνθήκες για δομημένη αναβλητικότητα που συνάντησα ποτέ ήταν όταν η γυναίκα μου κι εγώ είμασταν υπεύθυνοι καθηγητές της φοιτητικής εστίας Soto House στο Stanford. Τα απογεύματα, αντιμέτωπος με γραπτά προς βαθμολόγηση, παρουσιάσεις προς συγγραφή και υποστηρικτικές εργασίες για διάφορες επιτροπές, θα έφευγα από το σπίτι όπου έμενα, δίπλα στην εστία, και θα πήγαινα να παίξω πινγκ-πονγκ με τους φοιτητές ή να συζητήσω μαζί τους στα δωμάτιά τους για θέματα που τους απασχολούσαν ή απλά να κάθομαι μαζί τους στο σαλόνι να διαβάζω την εφημερίδα μου. Σύντομα απέκτησα τη φήμη του καταπληκτικού υπεύθυνου εστίας και ενός από τους λιγοστούς καθηγητές στο κάμπους που πραγματικά περνούσαν χρόνο με τους φοιτητές και ενδιαφέρονταν να τους γνωρίσουν! Απίθανο! Να παίζεις πινγκ-πονγκ για να μην ασχολείσαι με σημαντικότερα πράγματα και να αναγνωρίζεσαι ως κορυφή στο ρόλο που σου έχουν αναθέσει!
Οι αναβλητικοί άνθρωποι συχνά ακολουθούν λανθασμένη τακτική. Φοβούμενοι την αναβλητικότητά τους, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις δουλειές που έχουν να κάνουν, θεωρώντας ότι εάν έχουν λίγες προγραμματισμένες υποχρεώσεις, θα μπορέσουν να τις καλύψουν ευκολότερα. Αλλά αυτός ο συλλογισμός πάει αντίθετα στην ίδια τη φύση της αναβλητικότητας και καταστρέφει το ισχυρότερο κίνητρο για δράση που μπορεί να έχει ένας αναβλητικός. Τα ελάχιστα πράγματα που θα υπάρχουν στη λίστα του, εξ ορισμού θα θεωρηθούν υποσυνείδητα ως εξαιρετικά σημαντικά και, αυτομάτως, ο μόνος τρόπος για να αποφύγει να τα κάνει (αφού μόνο αυτά θα υπάρχουν στη λίστα του), θα είναι να μην κάνει τίποτα. Αυτός είναι τρόπος για να γίνει κάποιος ένα με τον καναπέ του, όχι για να γίνει παραγωγικό ανθρώπινο ον.
Στο σημείο αυτό μπορεί να ρωτήσετε «Και τι γίνεται με τα πολύ σημαντικά θέματα που θα έχουμε βάλει στην κορυφή της λίστας μας;» Ομολογουμένως, εκεί ενδεχομένως να υπάρξει μια δυσκολία. Το κόλπο είναι στην έξυπνη επιλογή των έργων που θα μπουν στην κορυφή της λίστας.
Τα ιδανικά έργα για την κορυφή της λίστας υποχρεώσεων έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, φαίνεται να έχουν ξεκάθαρη καταληκτική ημερομηνία (αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν). Δεύτερον, φαίνονται εξαιρετικά σημαντικά (αλλά δεν είναι). Ευτυχώς, υπάρχει πληθώρα τέτοιου είδους έργων στη ζωή μας. Στα πανεπιστήμια, η μεγάλη πλειονότητα των εργασιών εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, αλλά είμαι σίγουρος ότι ανάλογα έργα υπάρχουν και σε άλλους μεγάλους οργανισμούς.
Ας πάρουμε αυτό που είναι στην κορυφή της δικής μου λίστας αυτή τη στιγμή: Να τελειώσω μια έκθεση που θα έμπαινε σε μια δημοσίευση για τη φιλοσοφία της γλώσσας. Υποτίθεται ότι θα είχε ολοκληρωθεί πριν έντεκα μήνες. Αντί αυτού, έχω ολοκληρώσει έναν απίστευτα μεγάλο όγκο άλλων εργασιών, με το να αποφεύγω δημιουργικά να ασχολούμαι με αυτόν το στόχο. Δύο μήνες πριν, πραγματικά γεμάτος τύψεις, έγραψα ένα γράμμα στον εκδότη και του ζήτησα συγγνώμη για την τεράστια καθυστέρηση, δηλώνοντάς του ταυτόχρονα την πρόθεσή μου να στρωθώ στη δουλειά. Το να γράψω αυτό το γράμμα, ήταν φυσικά ένας τρόπος να μην καθίσω να γράψω την ίδια την έκθεση (τελικά προέκυψε ότι δεν είχα καθυστερήσει περισσότερο από τους άλλους συμμετέχοντες). Ταυτόχρονα, το συγκεκριμένο έργο δεν είναι ό,τι πιο σημαντικό θα έχω να κάνω ποτέ στη ζωή μου. Κάποια στιγμή, κάτι άλλο πιο σημαντικό θα προκύψει και θα μπει στην κορυφή. Και τότε, για να αποφύγω να το κάνω, θα γράψω την έκθεση.
Άλλο παράδειγμα είναι οι παραγγελίες που έχω να κάνω για τα βιβλία των φοιτητών για το επόμενο εξάμηνο. Γράφω το άρθρο αυτό τον Ιούνιο. Τον Οκτώβριο θα διδάξω το μάθημα της Επιστημολογίας. Έχω ήδη καθυστερήσει τις φόρμες παραγγελίας για το βιβλιοπωλείο. Εύκολα επομένως, η συγκεκριμένη εργασία χαρακτηρίζεται ως υψηλής σημαντικότητας και με πιεστική ημερομηνία ολοκλήρωσης (για τους μη-αναβλητικούς εκεί έξω, σας ενημερώνω ότι οι ημερομηνίες ολοκλήρωσης γίνονται πιεστικές όταν έχουν περάσει καναδυό βδομάδες από τη λήξη τους). Λαμβάνω σχεδόν καθημερινά υπενθυμίσεις από τη γραμματέα του Τμήματος, ενώ πού και πού εμφανίζονται φοιτητές που με ρωτάνε ποια βιβλία θα έχουμε για να διαβάζουμε· την ίδια ώρα, οι φόρμες παραγγελίας κάθονται ακριβώς μέσα στη μέση του γραφείου μου, ακριβώς κάτω από το περιτύλιγμα του σάντουιτς που έφαγα την προηγούμενη Τετάρτη. Η εργασία αυτή βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας μου. Με ενοχλεί, με απασχολεί και, ναι, μου δίνει κίνητρο να ολοκληρώσω άλλα χρήσιμα, αλλά, στην επιφάνεια, λιγότερο σημαντικά πράγματα. Η πραγματικότητα είναι ότι, ακόμα και αν έστελνα τώρα τις φόρμες, τα βιβλιοπωλεία θα ήταν ήδη πηγμένα με τις παραγγελίες άλλων μη-αναβλητικών καθηγητών. Μπορώ να δώσω τις δικές μου μέσα στο καλοκαίρι και θα είμαι μια χαρά. Αρκεί να διαλέξω τίτλους μεγάλης κυκλοφορίας από εκδοτικούς οίκους που γνωρίζω ότι ανταποκρίνονται γρήγορα. Σίγουρα θα μου έχει έρθει κάποια σημαντικότερη δουλειά να κάνω, από τώρα μέχρι ας πούμε την 1η Αυγούστου. Τότε, ψυχολογικά, θα είμαι πολύ πιο πρόθυμος να συμπληρώσω και να υποβάλω τις φόρμες παραγγελίας, ως τρόπο να μην ασχοληθώ με τη νέα υποχρέωση.
Ο παρατηρητικός αναγνώστης ίσως νιώσει ότι η δομημένη αναβλητικότητα προϋποθέτει να «αυταπατάται» κανείς σε ένα βαθμό, καθώς συνεχώς εφευρίσκει νέες «σημαντικές» αποστολές προς ολοκλήρωση και «σημαντικότερες» προς αναβολή… Πολύ σωστά! Πρέπει να είναι κανείς σε θέση να δεσμεύει τον εαυτό του στην εκπλήρωση καθηκόντων με παραφουσκωμένη σημαντικότητα και εξωπραγματικές ημερομηνίες ολοκλήρωσης, πειθόμενος ότι πρόκειται για σημαντικά και επείγοντα θέματα. Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα, διότι όλοι μα όλοι οι αναβλητικοί άνθρωποι, είναι εξαιρετικοί στο να παραπλανούν τον εαυτό τους. Και, στο κάτω κάτω, ποιος σκοπός θα μπορούσε να είναι ευγενέστερος, από το να εκμεταλλεύεται κανείς τη μια αδυναμία του χαρακτήρα του, προκειμένου να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες μιας άλλης;
Η προσωπική συμβουλευτική υποστήριξη στην ψυχολογία της διατροφής (Eating Psychology Coaching) είναι μια συναρπαστική και καινοτόμος προσέγγιση που αντιμετωπίζει με αποτελεσματικότητα θέματα βάρους, αδηφαγίας (binge eating), υπερφαγίας (overeating), συναισθηματικής υπερφαγίας (emotional eating), προκλήσεις σε σχέση με την προσωπική εικόνα που έχουμε για το σώμα μας (body image), τις αιώνιες, ατελείωτες και επαναλαμβανόμενες δίαιτες (yo-yo dieting), καθώς και ποικιλία ζητημάτων υγείας και σωματικών συμπτωμάτων που σχετίζονται με τη διατροφή, όπως η λειτουργία της πέψης, η αίσθηση κόπωσης, η πεσμένη ή ευμετάβλητη διάθεση, η λειτουργία του ανοσοποιητικού και άλλα.
- Τεστ δυσανεξίας – η δικαίωση! - 10/09/2016
- Το σκοτάδι και η κρίση - 17/12/2015
- Ιδανικό βάρος και δίαιτα - 13/10/2015
Μοιραστείτε τη γνώμη σας!